Het bekken

Het bekken, voor sommigen bekend terrein, voor anderen nog een groot mysterie. Dat werd me voor het eerst duidelijk toen we voor Dana een tekstschrijver zochten.  Een ​dame ging voor ons met een proefstukje aan de slag en dacht dat bekken meervoud was voor… ??? (Een bek, Twee bekken?) Of de vrouw die toen ik haar een model liet zijn van de botten en de spieren verrast en blij uitriep: “Oh… is dát je bekken, ik dacht altijd dat ze met het bekken het kleine stukje huid tussen de vagina en anus bedoelden.. “ 

De uitleg met het model was voor haar een openbaring en dat terwijl ze toch zeker drie langere trajecten bij een bekkenfysio had afgerond en ik ervanuit ging dat dit voor haar al lang gesneden koek zou zijn. Het was mooi om samen met haar het model, en later ook haar eigen bekken te ontdekken; om samen de botten en spieren langs te gaan, er verbinding mee te maken en te voelen wat dit gebied haar te vertellen had. 

Sinds de geboorte van haar kinderen had ze last van urineverlies; het beïnvloedde haar leven op vele manieren. Ze kon niet meer spontaan opspringen en dansen tijdens een concert of met haar kleinkinderen rennen, spelen en lachen zonder zich bewust te zijn van het “gevaar” die deze bewegingen met zich meebrachten. Dit had haar terughoudener gemaakt, meer ingetogen en het maakte haar verdrietig dat ze niet meer spontaan spontaan kon zijn. 

Samen gingen we tijdens de sessies aan de slag; we gingen het bekken onderzoeken, kijken waar de spanning zat, waar er verklevingen waren. Stapje voor stapje lieten we ons leiden door de wens en het tempo van haar lichaam. Emoties kwamen los, oude pijn en verdriet die opgeslagen lagen in het bekken wilden gevoeld worden. Herinneringen kwamen boven. Herinneringen van momenten dat er over haar grenzen was gegaan; zowel in het gewone leven als tijdens haar bevallingen. Er waren tranen, stille tranen, luide tranen, zuchten en soms een lach. Ik was bij haar. Moedigde haar aan te voelen, haar verdriet/wanhoop en boosheid te ontmoeten, door haar lichaam te laten gaan, erna toe te ademen. Zodat het volledig ervaren en doorvoeld kon worden.

Haar bekken reageerde dankbaar op het loslaten van alle spanningen. De balans werd langzaam maar zeker hersteld en haar klachten werden aanzienlijk minder. Laatst was ze weer bij me voor een onderhoudssessie; ze had een glans over zich, die plezier in het leven verried. Ze vertelde over het spelen met haar kleinkinderen, dat ze hadden gerend over het strand. Zonder gedoe, zonder lekkage. 

Zo mooi dit werk.

Mariëtte