Capaciteitsprobleem geboortezorg…
De laatste maanden wordt de geboortezorg overspoelt door geboortes. Corona zorgde voor een geboortegolf. Maar ook voor een capaciteitsprobleem. Het zorgt ervoor dat wij als verloskundigen heel vaak niet terecht kunnen op de verloskamers in geval van een medische situatie. Onlangs moest ik 5 ziekenhuizen afbellen voor ik terecht kon met een barende. Vaak is het zo dat er afspraken zijn gemaakt met een ziekenhuis in geval van een “afwijkende” zorgvraag (bijvoorbeeld in bad willen bevallen na een eerdere keizersnede) en deze afspraken niet gewaarborgd kunnen worden omdat het desbetreffende ziekenhuis simpelweg vol zit en het volgende ziekenhuis geen bevallingen in bad wil begeleiden als de vrouw een keizersnede litteken heeft.
Structurele problemen worden niet opgelost
Het frustreert me. De problemen worden mijns inziens niet bij de kern aangepakt. Het probleem is dus een geboortegolf gecombineerd met een capaciteitsprobleem in met name verpleegkundig personeel. En net die mensen, waar zo voor geklapt werd in de eerste coronagolf, worden uitgekleed. Krijgen niet de waardering die ze verdienen. Niet het salaris passend bij de verantwoordelijkheid van het beroep. De zorgzwaarte die het vak met zich meebrengt. Het zorgpersoneel wordt zwaar ondergewaardeerd en dat structurele probleem lijkt niet te kunnen opgelost, terwijl er op korte termijn wel bakken met geld beschikbaar kan worden gemaakt voor andere maatregelen waar we nu als maatschappij mee te maken hebben.
Continuïteit van zorg
Gisteren ontvingen ik en mijn andere verloskundig collega’s een bericht waarin oplossingen voor het capaciteitsprobleem worden aangedragen. Men sprak over het verspreiden van inleidingen in verschillende ziekenhuizen, het verdelen van de zorg en samen de schouders eronder. Een team wat is opgestaan om de chaos te coördineren, wat ons moet vertegenwoordigen bij allerlei raden en ministers om de problemen onder de aandacht te brengen. Wat natuurlijk een fantastisch initiatief is en ik helemaal achter sta.
Daarnaast las ik, dat het wenselijk is zoveel mogelijk te streven naar een thuisbevalling . Zo min mogelijk verwijzingen naar de ziekenhuizen. Het aanbieden van continuïteit van zorg omdat we inmiddels weten dat eenzelfde gezicht bij de bevalling het risico op complicaties veel kleiner maakt. En het woord “consent” werd genoemd. Omdat vrouwen die een volledige “ja” voelen en meegenomen worden in alle beslismomenten ook minder kans hebben op dingen die niet goed gaan.
Vast team van 2 vroedvrouwen
Laat dat net hetgeen zijn we doen bij Dana Centrum. Een vast team van max 2 vroedvrouwen die je door en door kent. Altijd een professioneel en deskundig iemand aan je bed, die je niet alleen laat. Ook niet als het medisch zou worden. We blijven bij je. De vroedvrouwen die door en door getraind zijn in het begrip consent. Die verder gaan dan je informeren, maar ook je hele lijf meenemen in het voelen van een “ja”. Die nooit zullen vragen of ze iets “mogen”, maar wel vragen of je iets wil.
Samenwerking
Mijn verlangen is dat ook deze manier van werken gepromoot mag worden. Zodat we niet langer hoeven te voldoen aan een bepaalde norm in hoeveel bevallingen je als verloskundige, of als praktijk, per jaar begeleidt. Zorgverzekeraars ons niet nog strakker in het regime trekken maar inzien dat deze manier van zorggeven veel goedkoper is voor de maatschappij en dus ondersteund moet worden. Zodat we een veel lagere caseload kunnen hebben, volledig vergoed vanuit de zorgverzekering. De continuïteit van zorg niet alleen leuk staat op papier, maar ook een echt haalbare manier van zorggeven is waarbij de vroedvrouw zich geen tien slagen in de rondte hoeft te werken om haar hoofd boven water te houden. Deze manier van zorggeven toegankelijk is voor iedereen.
Het is tijd om ons te verenigen. De vroedvrouwen die op een andere manier willen werken. Heel voorzichtig heb ik al eens gepolst bij collega’s in het veld of er animo is om onze krachten te bundelen. Zijn er al collega’s bezig geweest om dit op de kaart te zetten. Weet ik dat ook de beroepsorganisatie voor verloskundigen bezig met dit onderwerp.
Een aantal maanden geleden kreeg ik een visioen waarin me gezegd werd dat het tijd is voor samenwerking. Voor een daadwerkelijke verandering in het geboortelandschap van Nederland. “Wacht nog even”, zei ik toen. “Tot het herfst is.
Dan is er ruimte”.
Het is herfst.
Er is ruimte.
De beste start voor onze kinderen
En hoe spannend ik het ook vind, er moet iets veranderen. Ik bid en hoop op support vanuit de community. Van de ouders die ook voelen dat het zo niet langer kan. Van collega’s die er net zo over denken als ik. Verbinden en samenwerken, de schouders eronder. Zodat we 1 stem kunnen geven en barende vrouwen niet langer in de kou staan. De zorg op maat gegeven kan worden die zo hoognodig is. Juist in deze tijden. We onze kinderen een start kunnen geven vanuit rust, vertrouwen en veiligheid waarbij alle disciplines optimaal samenwerken om dit te waarborgen. Ik ga ervoor. Doe je mee?
