Embodied consent in nood

“Jij beschermde toen het nodig was en stond sterk en rustig toen het spannend was. Ik zal voor altijd terug denken aan jou als een vertegenwoordiger van moeder aarde die waakte zodat ik vrij kon baren. Jij stopte de handen van controle en interventie en herinnerde mij aan de bron van energie die er is voor elke barende vrouw”.

Door het bekken getrokken

Ik ben geraakt door de woorden van deze vrouw die ik gisteren in mijn mailbox vond. Zij, met een verleden, waardoor het voor haar onmogelijk was meerdere mensen behalve mijzelf toe te laten. Zij, die overruled werd toen het alsnog medisch werd en we met spoed naar het ziekenhuis gingen. Een voetje geboren, in plaats van een hoofd. Zij die gilde dat er gestopt moest worden en zij die voelde dat er niet geluisterd werd. Een arts die het kind door het bekken trok, “want dat is het nieuwste inzicht bij een stuit”. Ik die ingreep, een klap op de arm van de assistent, boos werd, eiste dat ze gehoord werd, dat ze stopte.

En iedereen was stil. Ze werd gehoord. Er werd gestopt. Zij kon ademhalen. Haar kracht hervinden om haar kind geboren te laten worden. Het ging daarna in 1 moeite door. De arts verontschuldigen stamelend. Ons alleen latend met de placenta en wellicht het hechten. Geen interventies meer. Geen grensoverschrijdend gedrag meer.

Gesprek met de gynaecoloog

Later is er nog een gesprek gevoerd. Waarom zoveel haast? Nooit zag ik in mijn carrière dat er doorgetrokken werd, zonder weeën bij een kind in stuit. Aha. Een kans van 2% op navelstrengcompressie. Tekort aan zuurstof ten gevolge van. En wat is de kans op PTSS bij moeder? Of de kans op een huilbaby vanwege pijn doordat er doorgetrokken werd?

Verwerking

In de kraamweek heb ik gesprekken gevoerd met moeder. Dikke tranen en een gevoel van violation van haar lijf. Tot er verwerking plaats vond en ze weer kon voelen dat zij een powervrouw is geweest met een prachtige geboorte. Hadden we die bevalling maar thuis afgemaakt denk ik achteraf. Maar ik durfde niet. De ligging te afwijkend, niet wetend hoe lang het nog zou duren, besloten we naar het ziekenhuis te gaan. Had ik maar…

Gisteren sprak ik haar. Om te bedanken voor haar woorden. Om te vertellen, dat mijn lieve collega Aster n.a.v. haar verhaal een prachtig gesprek mocht hebben met de gynaecoloog die “doortrekken zonder weeën in geval van stuit” predikt. Waarbij Aster kon vertellen over het verhaal van onze cliënt. Over haar gevoel van geschondenheid doordat er zonder overleg en niet te luisteren naar haar inbreuk werd gemaakt op haar lichaamsintegriteit.

Embodied Consent in nood: juist dan zo belangrijk

En langzaam vielen er kwartjes. “Oh.. het is dus heel belangrijk dat ik dit goed uitleg van te voren? En om haar consent vraag als ik zoiets doe?” Ja. Dat is heel belangrijk. En naar mijn ervaring, kan je zelfs in een moment van spoed, op een manier communiceren, zodat er wederzijds consent is. Er geen tijdverlies hoeft op te treden. En geen PTSS of een huilbaby achteraf.

Ik ben dankbaar voor het verhaal van deze moeder. En dankbaar voor mijn collega die zo goed kon verwoorden hoe het ook anders kan. Dankbaar voor de gynaecologe die zo open stond om naar haar te luisteren. Dankbaar voor de bevalling die erna kwam, waarbij er zonder interventies een prachtig kind in een stuitligging geboren mocht worden.

Wij zijn op een missie. Doe je mee?

#embodiedconsent
#helen
#toestemming
#stuitbevalling
#vroedvrouwen
#bevallen
#geweldigecollega
#gynaecoloog

(Met dank aan mijn cliënte, die me toestemming gaf haar woorden te delen)