Bevallen met een open en soepel bekken
Bevallen met een open en soepel bekken, dat is toch zo logisch als wat?Een aantal jaar geleden begaf ik me, met mijn toenmalige echtgenoot op een vrij controversiële tantraschool (“The New Tantra”). Ik genoot van de enorme reis die we daar samen maakten, veel van mijn beste vrienden heb ik daar mogen ontmoeten. De teacher aldaar, sprak van een begrip “de- armouring”. Een zgn inwendige triggerpoint massage om pijnlijke plekken te bevrijden waardoor je een soort van seksueel opperwezen zou worden, met de meest intense orgastische capaciteiten.
Toen werkzaam als klinisch verloskundige, vond ik zijn verhaal ongeloofwaardig en ridicuul. En toch… Toch triggerde er iets in mij. Hoe kan het, dat er zoiets bestaat en ik er niet van weet? Zou er een kern van waarheid zitten in zijn verhaal? Áls dat zo is, zou dat dan een effect hebben op een bevalling?
Na de training met wel honderd ervaringen rijker, vroeg ik aan mijn toenmalige man om het uit te proberen. Wellicht kon hij doen, wat de tantra teacher predikte. En heel voorzichtig, tastte hij mijn bekken, van binnenuit af. Er waren pijnlijke plekken, waar hij dan stil hield en me vroeg te ademen. De pijn verdween wel, maar ik vond het allemaal niet zo spectaculair. Tot hij, bij een punt kwam, waar een bliksemschicht door mijn lijf schoot en ik weer terug in de bevalling zat van onze middelste zoon.
Deze pijn herkende ik. Van toen. En de jaren erna, tijdens intimiteit altijd aanwezig. Ik zag mijzelf weer thuis, op mijn rug op bed, na instructie van de verloskundige. Ze riep te persen maar ik voelde dat dit niet kon. Mijn kind, die zat vast. Ze navelde af, want dacht dat de korte navelstreng het probleem was. En weer moest ik persen. Maar ik wist dat dit niet ging. Zijn schouder achter mijn botje, persen deed niets. En op dat moment wist ik; “Dit is het. We gaan dood. Hij en ik, samen”. Nog altijd ben ik verbaasd over het gemak van overgave in dat moment. Een bevalling, het doet er echt toe. Deze struggle van leven en dood is werkelijk. En daarom voor velen zo angstaanjagend.
Gelukkig gingen we natuurlijk niet dood. De vroedvrouw deed een aantal manipulaties en Nathan werd geboren. Met een hele lage apgarscore. Het moment van ijzige stilte, de vroedvrouw die hem beademde, ik die vroeg of het wel goed ging en zij die zei; “Dat weet ik nu niet”. Na een aantal minuten zijn eerste huiltjes. Goddank, het viel toch mee. Gewicht 4740 gram. Aha. Een dikke baby. En een verkeerde houding. En persinstructies. Te vroeg afnavelen. Het maakte allemaal dat er een schouderdystocie optrad met zuurstoftekort.
Dat moment, dat kwam weer helemaal terug in de slaapkamer, met mijn man. Ik voelde de angst, de pijn, de paniek, de overgave om dood te gaan. Ik was bang en overvallen door de intensiteit van het moment. Mijn inmiddels ex- man had de capaciteit om niet ook angstig te worden. Hij kon me aan blijven kijken met heel veel zachtheid en liefde en me zachtjes aanmoedigen te blijven voelen. Zijn hand op dezelfde plek. Door die aanmoediging kon ik weer terug naar de pijnlijke plek, “focus en ontspan” zei hij. En heel langzaamaan gebeurde er een wonder… De pijn verdween en er kwam een ander gevoel voor in de plaats. Een gevoel van extase. Van vrijheid en overgave, van sensualiteit. We vreeën de sterren van de hemel.
Na die ervaring, wilde ik meer weten. Dus ik ben gaan vragen aan de vrouwen uit die tantraschool of ik eens bij hen een inwendig onderzoek mocht doen. Iedereen was daar heel vrij, dus dat vonden ze geen probleem. Wát een verschil voelde ik! Die vrouwen waren super sensitief, open maar niet slap, vol levendigheid en gevoeligheid in hun bekken. Totaal anders dan de bekkens die ik voelde tijdens mijn werk in het ziekenhuis.
En toen moest ik meer weten. De tantraschool had geen literatuur over het onderwerp. In het ziekenhuis heb ik samen met collega’s heel veel studies gezocht in alle databases, maar de kennis bleek beperkt. Een aantal collega’s uit het werkveld hadden met name kennis uit eigen ervaring maar nauwelijks iets op papier. De osteopaten deden vroeger inwendig werk, en sommige haptonomen, maar dat was het dan wel. De bekkenfysio’s konden wel voelen maar niets met emoties. Waar kon ik terecht met mijn vragen?
Ik begon te assisteren bij tantra retreats en een aantal teachers die hier meer van leken te weten. Ik sparde met bevriende osteopaten en wisselde oefensessies uit met vriendinnen. En ik begon te oefenen in het ziekenhuis. Heel voorzichtig, al gaandeweg, merkte ik wat werkte en wat niet. In het ziekenhuis paste ik mijn werk toe bij een niet vorderende ontsluiting of uitdrijving. Of bij een inleiding als deze niet op gang wilde komen. En met resultaat!
Als vanzelf kreeg ik vrouwen die vroegen of ik dit niet kon doen bij hen thuis. Omdat ze klachten hadden en niet werden geholpen. Eerst zwangere vrouwen, en toen niet zwangere vrouwen. Mijn technieken werden verfijnder, ik leerde zoveel van die vrouwen! Ik reisde maar wat af, van plek naar plek, van vrouw naar vrouw.
Uiteindelijk trainde ik bij Tami Lynn Kent. Zij is een pionier op dit gebied met een schat aan ervaring en 1 van de weinige die ik ken, die het gelukt is dit werk naar een hoger niveau te tillen. Geen tantra gedoe, maar een professionele aanpak waar ze werkte met een hulpvraag en een zorgplan. Ik merkte echter, dat ik mijn eigen weg eigenlijk al gevonden had. Ik leerde wel van haar, maar nauwelijks nieuwe dingen. Sterker nog, op een aantal vlakken vond ik mijn eigen aanpak beter.
In het ziekenhuis keek men geïnteresseerd naar mijn ontwikkeling. Maar ook met een beetje argwaan, want niet evidence based. Wel werd ik gevraagd om de vrouwen bij te staan met een nare seksuele ervaring in het verleden, of trauma, of extreme pijn in het bekken.
Op een bepaald moment voelde ik dat het tijd werd mijn werk op een andere manier uit te dragen dan 1 op 1 in het ziekenhuis. De cliënten bleven maar komen, waardoor ik besloot een praktijk op te richten, zodat ik mijn sessies daar kon geven. Het was een enorme stap, om uit de comfortzone van het hebben van een vaste baan, naar het ondernemerschap te gaan in een werkveld wat eigenlijk nog niet echt bestond (een aantal fantastische en net zo dappere collega’s daargelaten!). Tegelijkertijd waren er verschillende mannen in opspraak gekomen die zichzelf professioneel genoeg achtte om inwendige massages te geven, al dan niet gebruik makend van hun lingam. Een vreselijke praktijk met ernstige gevolgen voor de slachtoffers. Het was tijd om e.e.a. te reguleren.
Ik wilde graag een gedegen training, zodat mensen die dit werk doen, weten wat ze kunnen. En vooral ook, wat ze niet kunnen. Ik vroeg aan mijn lieve vriendin Mariette Frits of ze mee wilde doen. Na enig verzet gaf ze toe (“want weet je hoeveel werk dit is!”) en gaf ze zich helemaal voor dit werk. We zijn bijna een getrouwd stel, ik heb met niemand een diepere relatie dan met haar. Samen als vrouwen ondernemen, daar kan ik nog een heel verhaal over schrijven.
Het werk kreeg de naam; Integral Pelvic Therapy (IPT).Inmiddels is onze training er, en zijn we bezig met ons derde opleidingsjaar. We zijn geaccrediteerd door de beroepsorganisatie van verloskundigen met het maximale aantal punten wat je maar kan krijgen voor een training. Daarnaast accreditaties van de KTNO, BATC en CRKBO. Om de afgestudeerde Practitioners een veilige bedding te geven, richtten we een beroepsorganisatie op, de zgn “IPTA”. Er is een klachtenregeling, een beroepsverzekering en een plek waar intervisie, bij- en nascholingen plaatsvinden. Dit werk mocht gecombineerd met de verloskunde. Want dat is en blijft mijn passie.
In het ziekenhuis merkte ik al hoe effectief IPT kan zijn, ingezet in de zwangerschap en/ of bevalling. Want een open bekken, waar een vrouw volledig mee in contact staat, volledig sensitief en levendig, het moet toch een feestje om daar doorheen te komen? Waar de hypnobirthing de geest gebruikt om in de ontspanning te komen, gebruiken wij het lijf als ingang. Het is voor mij zó logisch, dat ik niet begrijp dat deze methodiek niet al veel eerder op deze manier is ingezet.
Naast IPT staan Mariette en ik aan de wieg van onze holistische verloskundige praktijk “Dana”. Waar het woord holistisch in de medische wereld op veel weerstand stuit, is dat wel precies wat het is. Want een geboortereis gaat niet alleen over medische checks en het inschatten van risico’s. Het proces ernaar toe, dát is waar het om gaat. En dat proces, dat wordt mede doorvoeld en doorleeft d.m.v. IPT. Wij merken oprecht dat de vrouwen die hiermee werken, met het vergroten van het lichaamsgevoel en contact, versoepelen van al die spieren, het bekken in balans, emotioneel doorleefd wat er gevoeld mag worden, een voorsprong hebben tijdens hun bevalling.
Ik voel me zo ongelooflijk dankbaar hoe onze reis zich heeft ontvouwd te afgelopen jaren. Hoe er inmiddels een geweldig team staat van vrouwen die ons werk net zo dragen als wij. De hulp die we mochten ontvangen van mensen uit alle hoeken. Van de bemoedigende woorden, het uitzoekwerk op juridisch vlak, financiële steun, het is werkelijk ongelooflijk. En natuurlijk zijn we nog lang klaar!
Op dit moment zijn we aan het onderzoeken of we een begin kunnen maken van een wetenschappelijk onderzoek. Daar is veel geld voor nodig en een hoop expertise. We zijn daar nog niet. Maar mocht je iemand kennen in je netwerk die ons kan helpen hiermee, met kennis dan wel financieel, dan horen wij het heel graag! We zijn echt op zoek naar een breed draagvlak, omdat we voelen hoe belangrijk het is dat vrouwen mogen helen, in hun kracht komen te staan, zich autonoom en vol zelfvertrouwen voelen als ze gaan bevallen, en kinderen geboren worden vanuit een lichaam vol contact en zachtheid.
Help je mee ons te dragen?
Dat kan door onze posts te liken, je in te schrijven op onze nieuwsbrief, onze social media te volgen en te delen als je iets leest in onze berichten wat je raakt. Ik buig voor alle vrouwen. Voor mijn sisters en vriendinnen. Ik buig voor mijn lieve vriendin Mariette, die er werkelijk áltijd, maar dan ook altijd, voor me is. Ik buig voor mijn moeder en mijn stiefmoeder. Die me zoveel liefde gaven en me altijd hebben gesteund. En heel soms, buig ik ook een beetje voor mezelf.
